εχθές ολη την ημέρα σκεφτόμουν το βραδυνό ρεβεγιόν..
τρέχα σε φίλους,προκατ ευχές,προκατ ευτυχία....
βαριόμουν...
και επειδή είναι μέρες απολογισμού κ΄μέρες για νέους στόχους
είπα να καλεσω σε δείπνο το τραυματικό παρελθόν μου,τις μνήμες που δεν εχουν ησυχασει ακομη.
Να εξοικιωθώ μαζί τους, να σταματήσει το "θύμαμαι" να εχει πάρον.
Γιατί μονο εαν η ιστοριά γίνει αντιίστορια μπορώ να έχω ορίζοντα.
Βούτηξα λοιπόν στον ανολοκλήρωτο παρατατικό μου
θυμήθηκα και τις καλές στιγμές και μπήκα σε ένα delicatessen.
Ψώνισα τυριά,αλλαντικά, ένα υπέροχο αλσατικό κρασί και ήμουν έτοιμος.
Γύρισα στο σπίτι,ξεκουράστηκα για λίγο,και ήμουν έτοιμος για την προετοιμασία.
Έτρεμα από φόβο για αυτό που ετοιμαζόμουν να κάνω
να καθίσω για μια στιγμή, για ένα δείπνο με την ιστορία μου.
Να είμαι ευτυχισμένος και της δώσω ενστικτωδώς την αγάπη μου.
Ο δείπνος οικειότητας κράτησε αρκετή 'ωρα....
δεν τα πήγα και 'ασχημα, 'ακουσα με μεγάλη προσοχή αυτά που ειπώθηκαν
μπόρεσα να βρω και εγώ το θάρρος να της πω δυο λογάκια.
Εντομεταξύ ήπιαμε και το κρασάκι και χώρεσαν και καλές στιγμές.
Κατάφερα στο τέλος της βραδιάς να την ευχαριστήσω κιόλας...
Η αλλαγή του χρόνου με βρήκε στη μπανιέρα μου.
Στην"κολυμπήθρα του Σιλωάμ" σαν μια συμβολική βιωματική αναβάπτιση.
Σαν ένας καθαγιασμός των εσωτερικών μου υδάτων.....
'Ετσι ξύπνησα σήμερα το πρωί με μια εσωτερική φύση πιο δυνατή 'ετοιμος να
αποσπάσω όσα πιο πολλά μπορώ από το παρελθόν μου
ΣΤΟΧΕΎΟΝΤΑΣ πάντα να οργανώσω το χάος μου και να ξαναστοχαστώ τις πραγματικές μου ανάγκες'
Έτοιμος να δημιουργήσω νέο ορίζοντα, να αγαπήσω τις πράξεις μου
και να ελευθερώσω την "νιότη"μου...
